Bu ruh halini yaşayan ve bu ruh haline maruz kalan anlar. Kıskançlık kelime manasıyla olumsuz havası olsa da anne kıskançlığı reçelle peynir yemek gibi bir şey hem tatlı hem tuzlu. Sağlam gurmeler böyle lezzetlere açıktır. Bir de babalar...
İnternette biraz anneci blogları okuyunca anne kıskançlığı durumunu birçok kadınının yaşıyor olduğunu gördüm. Dereceleri farklılık göstermekle birlikte baya yoğun yaşanıyor anlaşılan. Nedir anne kıskançlığı? Annenin bebeğini başkaları tarafından sevilmesi, ilgilenilmesi, kucaklanılması vb. davranışlar karşısında aldığı koruyucu tutum. Öyle ki durum şu bebeğini eşinden bile kıskanan var. Bebeğine bir kişi tarafından dokunulmasından, okşanılmasından, öpülmesinden dolayı geceleri uykuları kaçan anneleri mi ararsın, memlekete yapılacak tatil planlarını askıya alanı mı ararsın liste uzayıp gidiyor. Ne büyük sevgi... Kimsenin anlamasını bekleyemeyiz.
Ben bu noktada anne kıskançlığını empati yaparak anlama taraftarıyım. 9 aylık, 40 haftalık, 280 günlük bir süreçte onu birçok acı tatlı anlarla gözetip koruyan ve doğum mucizesine vesile olan anne tabi ki bebeğini en çok düşünen kişi olacaktır. Soğuktan koruyup hasta olmasını engelleyen anne, etraftaki insanların her seferinde bebeği öpüp kucaklaması karşısında oluşacak virüs tehdidi karşısında tabi ki kendince önlemler alacaktır. Kıskanması, onun aslında koruma iç güdüsünden kaynaklı.
Bu noktada bebeğin dokunulmazlığı olmalı. Bunu bebeği olanlar bilir. Zaten etrafta bebeği olan anne babalar başkasının bebeğini severken öpüp kucaklamaktan ziyade belli bir mesafeden severler. Çünkü kendi çocukları için de bunu isterler. Araştırmalar bebek yüzünün yetişkin insanda oluşturduğu mutluluk halini tespit etmişler. Hepimiz bebekleri severiz, dayanılmaz bir çekim kuvveti oluşturur bebekler. Ama bağışıklık sistemi yeni yeni oluşmaya başlayan bebekleri her öptüğümüzde bizden bulaşan virüsleri düşünmek lazım. Onları kucaklarken üstümüzdeki kıyafetin, ellerimizin temizliği konusunda ne kadar hassas olduğumuzu sorgulamamız lazım.
Annelerin kıskançlığı da belli bir oranda benim için kabul edilebilir. Haklı sebepleri var çünkü. Ama bebeğimizin de sevgiye ihtiyacı var. Dokunulmaya, kucaklanmaya ihtiyacı açık. Bu açığı bebeğin kendi ebeveynleri hijyen kurallarını dikkat ederek doyuracaklardır. Belli bir döneme, - hani derler ya - ele avuca gelecek kıvama kadar bu duruma, bebeğin etrafındaki insanların saygı göstermesi gerekiyor.
Bir anneden alıntı : "Bebeğimi kıskanmaktan doğal ne olabilir ki. Ben seveyim, ben öpeyim, ben ilgileneyim, ben uyutayım, ben doyurayım, ben, ben, ben... Beni görünce gülsün, ağlayınca bende sussun, başka kucaktayken beni istesin, beni görünce heyecanlansın, benim kokuma alışsın ve hatta benim üzerime kussun. "
Yeni annelerin hormonlarını saygı duyarak yazımı burada noktalandırıyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder